گوناگون3

جیمز دیویی واتسون

(زادهٔ ۶ آوریل ۱۹۲۸ میلادی در شیکاگو، ایلینوی) زیست‌شناس مولکولی، زیست‌فیزیک‌دان، جانورشناس^[۵] و متخصص علم ژنتیک آمریکایی و برنده جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی سال ۱۹۶۲ است.

او به همراه فرانسیس کریک و موریس ویلکینز و روزالیند فرانکلین نقشی مهم در کشف ساختار مولکولی دی‌ان‌ای بازی کرد. ماده‌ای که اساس انتقال موروثی و اطلاعات ژنتیکی در جانداران به نسل‌های بعدی به‌شمار می‌رود. واتسون جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را در سال ۱۹۶۲ میلادی به همراه دو دانشمند دیگر (کریک و ویلکینز) دریافت کرد.

او در سن ۱۵ سالگی وارد دانشگاه شیکاگو شد
جیمز واتسون جایزه نوبل خود را که در سال ۱۹۶۲ به همراه فرانسیس کریک به خاطر کشف ساختار دی‌ان‌ای دریافت کرده بود را با قیمت پایه دو و نیم میلیون دلار در یک حراجی به فروش گذاشت، گفته می‌شود این تصمیم با کاهش درآمد واتسون پس از سخنان نژادپرستانه او در سال ۲۰۰۷، ارتباط دارد

واتسون در دورهٔ فعالیت خود به عنوان استاد در هاروارد در اعتراضات سیاسی گوناگونی شرکت کرد.

• جنگ ویتنام: در کنار ۱۲ عضو هیئت علمی دانشکده زیست‌شناسی بیوشیمیایی و مولکولی از جمله یک برنده دیگر نوبل قطعنامه‌ای برای بازگردانی فوری نیروهای ایالات متحده از ویتنام را صادر کرد.^[۹]

• گسترش سلاح هسته‌ای و محیط زیست گرایی: او در ۱۹۷۵ و در سی‌اُمین سالگرد بمباران اتمی هیروشیما همراه بیش از ۲۰۰۰ دانشمند و مهندس، علیه گسترش سلاح هسته‌ای بخاطر عدم وجود راه‌حلی نهایی برای دفع زباله‌های هسته‌ای و نیز ناکافی بودن پروسه‌های امنیتی علیه سرقت تروریستی پلوتونیوم تولیدشده و پیامد آن به خطر افتادن آزادی آمریکایی و امنیت بین‌المللی، به رئیس‌جمهور فورد نامه نوشتند.^[۱۰]

• واتسون در سال ۲۰۰۷ گفته: «به مخالفی برای جناح چپ تبدیل شدم زیرا آن‌ها ژنتیک را دوست ندارند، زیرا ژنتیک تأیید می‌کند که گاهی در زندگی ما شکست می‌خوریم چون ژن‌های بدی داریم. آن‌ها می‌خواهند دلیل همه شکست‌ها در زندگی را ناشی از سیستمی شیطانی قلمداد کنند

• واتسون در سال ۲۰۰۷ در مصاحبه‌ای با روزنامه تایمز گفت: «ذاتاً نسبت به آینده آفریقا بدبین‌ام» زیرا «تمام سیاست‌های اجتماعی ما بر اساس این واقعیت بنا شده‌است که هوش آفریقایی‌ها هم سطح ماست در حالی که تمام تست‌ها نشان می‌دهد که واقعاً اینطور نیست.» او با اشاره به اینکه امیدوار بوده‌است که همه برابر باشند گفته بود افرادی که با کارکنان سیاهپوست کار می‌کنند فهمیده‌اند که این فکر نادرست است.^[۱۲] دیدگاه‌ها و نظرات واتسون توجه و انتقادهایی بیشتر در انگلستان به خود جلب کرد. واتسون عنوان نموده که هدف او برای ترویج دانش است و نه نژادپرستی، اما برخی از آمفی‌تئاترهای انگلستان حضور وی را لغو نمودند^[۱۳] و او در ادامه مجبور به لغو بقیه تور علمی خود شد.^{[۸][۱۴][۱۵]}

  در سال ۲۰۱۹ واتسون در فیلم مستند «استادان آمریکایی: رمزگشایی از واتسون» گفت: ژن‌ها باعث تفاوت در میزان هوش سیاه‌پوستان و سفیدپوستان می‌شود و متوسط آی‌کیوی سیاهان و سفیدها با هم متفاوت است.^[۱۲] به دنبال اظهارات نژادپرستانه وی در این مستند «لابراتوار کولد اسپرینگ هاربر» در آمریکا که برای سال‌ها ریاست آن بر عهده جیمز واتسون بوده‌است، در بیانیه‌ای علاوه بر قابل سرزنش دانستن اظهارات واتسون، اعلام کرد که این دانشمند را به دلیل اظهارات بدون پشتوانه علمی و بی خردانه از عناوین افتخاری مانند شانسلر امریت و دیگر عناوین محروم می‌کند

این مرد بخاطر چهره عجیبش به عنوان ترسناک ترین قاتل آمریکا شناخته می شود. او یک پلیس را در حین عملیات دستگیری اش کشته است.

یک مرد قاچاقچی که در جریان تعقیب و گریز با ماموران یک افسر پلیس را به قتل رسانده  به گزارش پلیس آیووا، این قاتل با خالکوبی عجیب بر چهره و چشمش به نام «جیسون والتر بارنوم» ۳۹ ساله شناسایی شده است در زمان ارتکاب به جرم در حال حمل هروئین بوده که ماموران پلیس به او ظنین شده و قصد دستگیری اش را داشتند. در طول دادرسی دادستان گفت: در این حادثه «دانیل تین» افسر پلیس کشته شده است.

در سراشیبی جنگل‌های جنوب نروژ و در زمینی به مساحت ۳۰ هکتار، زندانی به نام زندان «هالدن» ساخته شده است. طراح معماری این زندان مدرن یک گروه معماری معروف بوده که آن را مانند یک هتل زیبا و لوکس ساخته‌اند. از امکاناتش می‌توان به کارگاه‌های مدرن و به‌روز، اتاق‌های بازی، سالن‌های ورزشی و امکاناتی برای آشپزی، اجرای موسیقی، مطالعه تحقیق و یادگیری مهارت‌های فنی و اجتماعی اشاره کرد. در این زندان ۲۵۲ نفری، هیچ زندانبان مسلحی وجود ندارد.

«بیلمرباس» زندانی با برج‌های بلند

زندانی در آمستردام هلند که از شش ساختمان مرتفع تشکیل شده و توسط تونل‌هایی با یکدیگر مرتبط هستند. البته هر یک از این برج‌ها به عنوان یک زندان مستقل طراحی شده‌اند و باشگاه ورزشی، مرکز مذهبی، آشپزخانه و اتاق انتظار دارند. هر برج ۱۴ طبقه دارد و هر دو طبقه به عنوان یک بخش درنظر گرفته شده که با پله به یکدیگر ارتباط دارند. این زندان فعالیت اش را از سال ۱۹۷۸ آغاز کرده و در سال ۲۰۰۶ عملا به مکانی متروک تبدیل شد. در سال ۲۰۱۶ این زندان به علت آمار پایین جرم و جنایت در هلند تعطیل شده است، اما در سال ۲۰۱۷ به عنوان پناهگاهی برای آوارگان مورد استفاده قرارگرفت.

«سولنتونا» زندانی مرفه با امکانات ورزشی

برای بسیاری از زندانیان در زندان‌های مختلف، دویدن در حیاط زندان یا در نهایت بسکتبال و فوتبال بازی کردن می‌تواند تنها روش ممکن برای ورزش کردن باشد. اما در زندان «سولنتونا» واقع در کشور سوئد شرایط برای ورزش کردن بسیار بهتر از این حرف‌ها مهیاست. در این زندان، یک باشگاه ورزشی اختصاصی و مجهز در اختیار زندانیان قرار دارد و هر سلول هم یک تلویزیون اختصاصی برای خود دارد. زندانیان یک ساعت در روز می‌توانند با خانواده‌شان دیدار داشته باشند و در اتاقی اختصاصی با آن‌ها می‌توانند حرف بزنند و قهوه‌ای بنوشند. این طور می‌توان گفت که سلول‌های زندان «سولنتونا» در سوئد با سوئیت‌های معمول در هتل‌ها تفاوت زیادی ندارد.

این جزیره مشهور حدود ۱۰ زندان دارد که به طور متوسط روزانه ۱۲.۰۰۰ زندانی را در خود جای داده و سلول هایی برای نگهداری از ۱۷.۰۰۰ زندانی دارند. در زندان های این جزیره موارد فراوانی از شکنجه، تجاوز و قتل از جانب زندانیان وحتی توسط نگهبانان زندان گزارش شده است. معمولاً نگهبانان این زندان با اجرای قانونی خود ساخته به نام «باشگاه مبارزه» (fight club) زندانیان را به جان هم انداخته و آن ها را وادار به کتک زدن یکدیگر می کنند. اگر چه دو تن از نگهبانان این زندان به دلیل برگزاری چنین مبارزاتی خود به زندان انداخته شده اند اما گزارش ها حاکی از این است که چنین قانون نانوشته ای همچنان در زندان های این جزیره وجود داشته و اجرا می شود.

در سال های اخیر بارها و بارها گزارش هایی در مورد بدرفتاری های شدید نگهبانان با زندانیان مخابره شده است و بررسی های دولت فدرال تاکنون نمونه هایی از این بدرفتاری ها در مقیاس گسترده را کشف کرده است. در حالی که زندانیان باید مراقب نگهبانان بیرحم و شکنجه گر باشند از طرف دیگر از جانب زندانیان دیگر نیز مورد حمله و بدرفتاری قرار می گیرند. دار و دسته های متعددی در داخل زندان های این جزیره تشکیل شده و هیچ نقطه ای در این زندان ها را نمی توان امن توصیف کرد.

کمیته بین‌المللی صلیب سرخ 

انجمن و سازمان غیردولتی انسان‌دوستانه است که مقر اصلی آن در شهر ژنو سوئیس است.

این سازمان در ابتدا فقط در حوزه مراقبت از سربازان زخمی جنگ فعالیت می کرد اما بعد در دیگر زمینه ها نیز وارد شد. تقریباً در همهٔ کشورهای جهان شعبه‌هایی از صلیب سرخ وجود دارد که در طول جنگ و صلح فعالیت می کنند.

ایده تأسیس این سازمان پس از جنگ داخلی ایتالیا توسط یک بانکدار سوئیسی به نام انری دونان مطرح شد.^[۳] انری دونان در ۲۴ ژوئن ۱۸۵۹ در رابطه با شغلش - جهت اخذ مجوز حفر چاه- عازم شهر لومباردی واقع در شمال ایتالیا شد. در آن زمان این شهر نقطهٔ مرکزی برای ادامهٔ نبرد سولفورینو (منطقه‌ای در شمال ایتالیا) بین فرانسه و اتریش بود. هزاران مرد و زن مجروح جنگی که در رنج و عذاب سختی به سر می‌بردند به خاطر فقدان کمک‌های ابتدایی مردند. این منظرهٔ دلخراش بر ذهن و فکر او تأثیر زیادی داشت. او که از خانواده‌ای متول و متدین بود کار خودش را فراموش کرد و روستاییان محلی را سازماندهی کرد تا از مجروحان هر دو طرف جنگ مراقبت کنند. تلاش‌های دونان زندگی افراد زیادی را نجات داد.

در سال ۱۸۶۲ او کتابی با نام خاطرهٔ سلفرینو نوشت که در آن از مردم جهان برای تشکیل انجمن‌های امدادی تقاضای کمک کرد. سربازان زخمی در جنگ کاری از دستشان برنمی‌آمد، پس کمک به آن‌ها وظیفهٔ هر انسانی بود. همچنین کارکنان امدادی از آسیب مصون باشند. این تقاضا بر مردم تأثیر زیادی داشت و در کنفرانس بین‌المللی ژنو که در سال ۱۸۶۴ برگزار شد. شانزده کشور تأسیس صلیب سرخ را پذیرفتند. هستهٔ مرکزی این کمیته ابتدا توسط رئیس انجمن فواید عامه شهر ژنو (گوستاو موانیه) تشکیل شده بود.

صلیب سرخ دارای سه بخش است.

1. بخش اول کمیتهٔ بین‌المللی صلیب سرخ است که کمیته‌ای مستقل از ۲۵ شهر سوئیس است و مرکز اصلی آن در ژنو قرار دارد.

2. بخش دوم انجمن‌های صلیب سرخ

3. سومین بخش انجمن‌های ملی صلیب سرخ است.

4. در طول جنگ‌ها کمیتهٔ بین‌المللی به عنوان واسطه‌ای میان انجمن‌های ملی صلیب سرخ و کشورهای درگیر در جنگ قرار می‌گیرد و از زندانیان جنگ در اردوگاه‌ها مراقبت کرده و راحتی و آرامش آن‌ها را تأمین می‌کند، به نامه‌های آن‌ها رسیدگی می‌کند و تماس آن‌ها را با خویشاوندانشان برقرار می‌سازد. این سازمان همچنین به مردمی که دچار طوفان، بیماری‌های همه گیر، قحطی و … می‌شوند کمک‌رسانی می‌کند

کمیته بین‌المللی صلیب‌سرخ است تا توجه جامعه جهانی را به اهمیت موضوع پرداختن به گم‌شدگان جلب کند. با نگاهی گذرا به شرایط جهان در دهه اخیر، بدون‌شک اکثریت درست حدس می‌زنند. گزینه اول، پاسخ صحیح است؛ در سراسر جهان نام بیش از 100‌هزار نفر توسط خانواده‌هایشان به‌عنوان گمشده به شبکه صلیب‌سرخ  اعلام شده و متاسفانه این  فقط بخشی از کسانی است که به واسطه درگیری و جنگ یا در بحران‌ها و مهاجرت ناپدید می‌شوند. در اروپا فراتر از ناپدیدشدن‌های مرتبط با درگیری و بلایا، ده‌ها‌هزار مهاجر توسط خانواده‌های خود به شبکه جهانی صلیب‌سرخ به‌عنوان ناپدید شده گزارش می‌شوند.