شعر شماره-73

در جهانی که خداهستو خداوند رحیم و مهربانست

هر آنکه بی خدا باشد در غفلت سختی زآنست

آری شود انسان زمانی به این گفته که گفتم

آنچه زقبلو زبعد آن ایمان بدانستن آنچه یقینست

گر نقطه شروعی بشد از زمانی تا نقطه پایان یقینست

آری زجهان نگریستن دانی زمانی دستت را بگیرد

که همه دست تو را ول کنند

آری اگر غمست اگر کمست اگر مشکل زیادست

توکل بر خدا مشکل گشاهست

گاهی حکمت های زیاد بهر آنچه ندانیم زحکمت

هر درودو هر مصیبت هر رنجو هر مشکل زچاره آن توکل بخداهست

آری نه زمردن نه زخفتن نه زغمها چون مشکل گشای حل همه آن خداهست

لیکن بشریت آنانی که زخدا دور هر چند همه چیز باشد ندانند ذره ای مور

آدمی گر غرور زآن بگیرد زفخری یا زمالی یا زقدرت ورچوپه شود او زهمه آنها زغروری

لیکن غرور اول خط ابلیس هست تکبر و دیگر ابزار آن شیطانست

ولیکن ذره نمائیدن و خورد شکنی همه درونیات تازه اول خط رسیدن به معبود

اگر روزی شوی به دنیا تو مغرور خار گردد همه زرو طلا زبی مقداری آن نامقدور

لیکن نه به جمعیتی نه به تعداد آدمها نشوی در بر خود مغرور

شاید ده آدم بیرزد به صدها و صدها به میلیون

آنی که دارد درونش بتو باور لیک نه بهر شیرینی نه خاور

آنی ماند که بی آنی بماند

آنی نماند که به همه چیز بماند

پس در آن تفکر کن که بتو زخم نزند هی

در بار گناهی تو را  نکشاند هی

خوش قلبی خود را تبلور به آنی

که تو را داندو دانستن خود به از آن به

لیکن این ریختن هیچی ما خود تازه اول آنست

هیچ هیچ هیچ شاید خود کسی باشد نداند زکیستن

شاید زتفکر ز زمانه شاید زشکستن خود شاید نرسیدن بخود هنوز گفتن زآنست

آری آری حیف باشد گل ماند زخارها خار را که نیرزد به حفظ گلها

نه آنی زخم خورد ببرد زآن نه آنی که مصیبت کشد ببرد زآن

بلکه آنی که باشد با یقین با تو چه خوشتر از آنی که بسته دلش را به قدرت

قدرت همه هیچست هر چند شیرین

نیرزد به  هیچی در برابر لحظه رفتن زدنیا

توشه چیست توشه مهمست

بقیش همه  ماند زبنیاد بی بنیاد دنیا

آری اینست که بدانیم هر چه کنیم به خود کنیم

من به قربان آنی روم که در نداری با من و در روز خوشی هم با من

یعنی نه روز شیرینی بلکه از روز سختی با من

------------------

حسام الدین شفیعیان