گفت‌وگوی خدا با داوود

خداوند به حضرت داوود (علیه‌السلام) وحی کرد:

چرا تو را تنها، دور از مردم می‌نگرم؟

داوود: من به خاطر تو از آنها دوری گزیدم، آنها نیز از من دور شدند.

خداوند: چرا تو را خاموش می‌نگرم؟

داوود: خوف و خشیت از مقام تو، مرا خاموش نموده است.

خداوند: چرا تو را آن گونه می‌نگرم که همواره مشغول عبادت من هستی؟

داوود: حُبّ و عشق تو مرا به عبادت مشغول ساخته است.

خداوند: چرا تو را فقیر می‌نگرم، با این که به تو از نعمت‌ها، عطا کرده‌ام؟

داوود: ادای حق تو، مرا فقیر ساخته است.

خداوند: چرا تو را این‌گونه خاشع و فروتن می‌نگرم؟

داوود: عظمت و جلالت که قابل توصیف نیست، مرا ذلیل و فروتن کرده است.

خداوند: «تو را به فضل و رحمت خود بشارت می‌دهم، و آن‌چه را دوست داری در روز ملاقات (قیامت) برای تو فراهم است، از مردم فاصله نگیر، در اخلاق نیک با آنها محشور باش و از اخلاق زشت آنها دوری کن که در این صورت در قیامت به آن‌چه خواستی،‌ از جانب من به آن نایل می‌شوی»