دیوان اشعار حسام الدین-شعر شماره11

قاف از قافیه وزنو غزلو شعر سرودن

در بندهجایای خودت کشیده شعر سرودن

هم بندو هم بند بند وجودت به شعر خود سرودن

خود شعر بشو قافیه ای بند سرودن

از نثر روان همچون دواندیدن حرفی هم سطر به سطر خود نسرودن

تشدید مکرر نشدن در خود نسرودن

این تکرار شکستن به قاب درونی از خود برون آی که خود بند سرودن

هم قافله از شعر درون قفسی چون از بند قفس همچون کبوتر به پرواز

لازم به دو حرفست خوداز خود شکن از خود شکنی در خود ساختن شعر بسرودن

ما موجیم که دریای خطر از غم بسرائیم این درد درون خود از این شعر سرودن

آیا بشود آنچه که خواهیم برایی که شود خود برای همه شعر سرودن

غمنامه ی دردیم که درمان کجائی دردیمو بدرمان خود از شعر سرودن

گفتم بنمایی درون کوزه چو گردش ایام لیلو نهاری که برای طلوعی شود شعر سرودن

ما نقطه ی مهتابیمو پنچره بازست ای سیمرغ پریدن بنمای شعر سرودن

حسام الدین شفیعیان