دیوان اشعار حسام الدین -شعر-شماره13

مردن نه آنیست که ذره بمردن

ذره به ذره چو شمعی بمردن

در شعله نور غزلیم آب بشدیم ما

وان زلزله سلسله از موی نسرودن

خود آنی از آنی که آنی بگفتن

آنی بگوید چه سر رفت شعله بسرودن

خوانی زدلواپسی از شمع به خاموش

صد قافله خنجر بزنند یک گل بسرودن

گر این ره غمنامه بخوانی زغمدان

خود شمع بشو گرد خموشی نسرودن

خاموش زنور سرودن چه حاصل

شمع افروز بشو بهر غزلها و مثنویهای سرودن

چه رفت بر کلمات که تابیده زهم شد بشکستن

این ایام ناموزون به خوانی همی شعر سرودن

پرگار تفکر مشو که تفکر کنند فقط چرایی سرودن

این بد زمانه فقط شعر نسرودن

نه کفش بپایو نه کفشی بپوشنند

زین نقطه خط کش گذارند شعر سرودن

قد از قد هم چه کوتاه به شعریم

این قصر زمین بلندو ما چه کوتاه شعر سرودن

خوانی زبعد یا زقبلم به شعری

این شاعر خفتگی نبود شاعر حرف نسرودن

حالی برفت ایام زآنی که درون خود از خود شعر نسرودن

دیوار شکست از غم این شعر بگفتا من دانمو این شاعر زخود شعر نسرودن

گفتم چه گفتی به دیوار گل آلود که دیوار بریخت زبعد شعر سرودن

حسام الدین شفیعیان