دیوان اشعار حسام الدین -شعر شماره2

خوشا شعری که حالت خوب کند باز

به در بسته خوری حل معما کند باز

خوشا وقت سحر رازو نیازی

خوشا هنگام نماز اتصالی

خوشا هنگام دعا پرگشودن

و از این جسم خاکی قفس پرگشودن

زآن بر بندی از عملت آن

که توشه آن کند حل مشکلت باز

بیا تا شمع چون گرد پروانه بسوزیم

بر این جهان چو پروانه بسوزیم

بر آن کن تا درو از آن بر آیی

به وقت کاشتن نهال مهربانی

که از آن بر آرد نسیم خوش آهنگ

نسیم جان فزایی  کن ای دوست

که دشمنی گردد کینه ای دوست

چو دوستی گر نشانی کامیابی

نهال دشمنی میکند خانه ات ویران

چو از  خوبی بکاری خوب برآیی

چو از پلیدی بکاری خود بمانی

که این خاک گور میبرد جسم

چو روح خود زافکاری بکاری

خوبی های خود بی منت نهانی

آنکه بیند خدای متعالی

چو وقت مردن یک کفن هست

ولی نامه زاعمالت چه خوشتر

که این رسم جهان هست ای دوست

هر آنچه خود کنی بر خود کنی دوست

نمانده یک  نفر بی آنچه حاصل

چو بر بی حاصلی گردد تلف عمر

بباران رحمت خود از صفات خدایی

که هم عیب پوش است و هم خالص مهربانی

--------------------------

حسام الدین شفیعیان